மூவேந்தர் யார்? பகுதி-37

மள்ளரிய தந்தை 

இரா. தேவ ஆசிர்வாதம் 

முன்னாள் டிப்டி கலெக்டர்

ஆக இதுவரை நாம் கண்ட மேற்கோள்களிலிருந்து ஏற்கனவே தெய்வமும், அரசனும் அய்யன் என வழங்கினர். ஆலயங்களிலும் அரசரின் கீழும் பணி செய்த பார்ப்பனர் தெய்வத்திற்கும், அரசருக்கும் தாங்கள் பற்றுதலுள்ள குழந்தைக்ள் எனத் தம்மைப் பிள்ளைகள் எனவழங்கினர். நாயக்கர் ஆட்சியில் பார்ப்பனர் செல்வாக்கு அதிகமாகவும், அவரைப் பார்ப்பனரல்லாதார் தந்தைபோல் பாவித்து அய்யன் என்றும், தம்மை அவரது பிள்ளைகள் என்றும் கூறிக்கொண்டனர் எனத் தெரிகிறது.

சோழ பாண்டிய மன்னர் இடைக்காலத்தில் தேவர். உடையார், வர்மன் முதலிய பட்டங்களைத் தரித்திருந்தனர். இவர் ஆட்சிக்குப் பிறகு அந்நியர் ஆட்சியில் பாளையப்பட்டுகளாகவும், குறுநிலமன்னராகவும், பள்ளி, வாணாதிராயர், மறவர், தெலுங்கு தொட்டிய வகுப்பார் முதலியோர் நியமனம் பெற்றனர். இவர்களுள் பள்ளி வகுப்பார் படையாட்ச்சி, வன்னியர், காமிண்டன் முதலிய பட்டங்களையும், வாணாதிராயர் தேவர் என்ற பட்டத்தையும் மேற்கொண்டனர். நாயக்கரின் கீழ் சேவை செய்த பள்ளி, கள்ளர் வகுப்பாரும் நாயக்கர் என்ற பட்டம் தரித்துவருவதும் குறிப்பிடத்தக்கது. நந்தமன் மலையமான் என்பவருள் நில உடைமையாளரானவர் உடையார் என்றும், சுருதிமான்களில் செல்வாக்குப் பெற்றவர் மூப்பன்(தலைவன்) என்றும் பட்டம் பூண்டனர். இவர்களைப் பின்பற்றி இந்த மரபுகளைச் சேர்ந்த எல்லோரும் உடையார், மூப்பன் என்ற பட்டங்களைத் தழுவ ஆரம்பித்தனர். (குறிப்பு இந்த வகுப்புகள் பறையரிலிருந்து பிரிந்தவர் என எட்கர் தர்ஸ்டன் கூறுவார்.) (Castes & Tribes of S.I. Vo V), பிறமலைக் கள்ளருக்கு தேவேந்திர பிள்ளைத் தேவனை திருமலை நாயக்கன் அரசனாக்கி அவனுக்கு தேவேந்திர திருமலை பின்னைத் தேவன் எனப் பட்டம் சூட்டினர். பிறமலைக் கள்ளர் அம்பலகாரன் என்ற பட்டம் தரித்து வந்ததாகவும், பின்னாளில் மறவர் போன்று தேவர் என்ற பட்டத்தை மேற்கொண்டனர் என்றும் அறிகிறோம். (W. Francis. Madurai Gazetteer and E. Thurston casters & Tribes of South India. Vol. III Page. 88). மறவருள் பல்வேறு பிரிவுகள் உண்டு. தேவர் என்ற பட்டத்தைத் தவிர சேர்வை, கரையாளர், தலைவன் என்ற பட்டங்கள் உடைய பிரிவுகளும் இருந்தன. ஆனால் இக்காலத்தில் குல உயர்வுக்காக, எல்லாப் பிரிவினரும் தேவர் என்ற பட்டத்தைப் பூண்டு வருகின்றனர். மறவர் மற்றும் பிறமலைக் கள்ளர் தவிர, இராமநாதபுரம் சேதுபதி, சிவகங்கை குறுநில மன்னர் தங்களிடம் சில குறிப்பிட்ட தொழில் செய்த கள்ளருக்குத் தேவர் என்ற பட்டத்தை வழங்கியதாக கூறுவர். இக்காலத்தில் அகம்படியர் என்று கூறிவரும் சேர்வை சேர்வைகாரர் என்பவர் இராமநாதபுரம் கீழ் பகுதியிலுள்ள இடையர், வலையர் வல்லம்பார் முதலிய வகுப்புகளிலிருந்து இராமநாதபுரம் சேதுபதி, சிவகங்கை மன்னர் இவர்களுக்குப் படைத் தொழில் மற்றும் பல்வேறு ஊழியம் செய்ய நியமிக்கப்பட்டவர் எனலாம். இராமநாதபுரம் சேதுபதியும், சிவகங்கை மன்னரும் மறவர் வகுப்பைச் சேர்ந்தவர் என்பர். இவர் இருவரும் வடுகர் என அனுமானிக்க வேண்டியுள்ளது. (தமிழ் மூவேந்தரான தேவேந்திரர் வீழ்ச்சி) இந்த இரு இடங்களிலும் மறவர் அதிகம் இல்லாமல், சேர்வை என்பவர் எண்ணிக்கையில் அதிகமாய் இருந்து வருவதுவும் சிந்திக்கத்தக்கது. சேவை செய்தவர் சேர்வை, சேர்வைகாரர் என்ற குலப்பட்டத்தை மேற்கொள்ளலாயினர். குல உயர்வுக்காக இராமநாதபுரம் மாவட்டத்திலுள்ள இம்மரபினரில் சிலர் சமீப காலமாய்த் தங்களைத் தேவர் என்றே கூறிவருகின்றனர். ஏன்? கள்ளர் கூடக் கள்ளர் வகுப்பு இல்லாத மாவட்டங்களுக்குச் செல்லும்போது, அங்கு தம்மைக் கள்ளர் என்று கூறாமல் தேவர் என்றே கூறி வருகின்றனர். கள்ளர், மறவர், அகம்படியர் மூவரும் தேவர் என்ற பட்டத்திற்கு உரியவர் என்றும் தாங்கள் முக்குலம் என்றும் ஒரே தாய் வயிற்றில் பிறந்தவர் என்றும் கூறி வருவதுடன், முக்குலத்தோர் என்ற அமைப்பைத் தேவர் பேரவை என்று அழைக்கவும் முற்பட்டுள்ளனர். அத்துடன் நிற்காது, மூன்று வகுப்பையையும் தேவர் என்று அழைக்கவும் அரசை வற்புறுத்திவருகின்றனர். இத் தேவர் என்ற பட்டத்திற்கும், முக்குலம் என்பதற்கும் ஆதாரமாய் ஒரு புராணக்கதையையும் மேற்கோள் காட்டுவர். ஒரு காலத்தில் அகலிகையை மணக்க கெளதமரிஷியும், தேவர்களுக்கெல்லாம் தலைவனாகிய தேவேந்திரனும் விரும்பினர். ஆனால் இவர் இருவருள் யாருக்கு அகலிகையை மணம் செய்து கொடுப்பது என்பது பற்றி முடிவு செய்ய ஒரு நிபந்தனை விதித்தனர். அதன்படி ஆயிரம் ஆண்டுகள் தண்ணீருள் மூழ்கி இருப்பவர் அகலிகையை மணக்கத் தகுதியாவர். கெளதமர் ரிஷி ஆனபடியால், ஆயிரம் ஆண்டுகள் தண்ணிருள் மூழ்கி இருந்தார். ஆனால் தேவேந்திரனால் அவ்வாறு தண்ணிருள் மூழ்கி இருக்க முடியவில்லை. கெளதமர் போட்டியில் வெற்றி பெற்றதால் அகலிகையை மனைவியாகக்கொண்டார். இதில் தேவேந்திரன் தோல்வி கண்டான். எனினும் அகலிகை மீதுள்ள மோகம் அவனை விட்டபாடில்லை. அவளை எப்படியாவது, ஒரு தடவையாவது அடைய வேண்டுமென முடிவு கொண்டு, ஒரு நாள் நள்ளிரவில் சேவற்கோழி உருவம் எடுத்து கெளதமர் ஆழ்ந்த நித்திரையில் இருக்கும்போது, அவரது இல்லத்தின் கூரை முகட்டில் ஏறி, விடிந்து விட்டதற்கு அறிகுறியாகச் சேவற்கோழி கூவுவதுபோல் கூவினான். கெளதமர் நித்திரை கலைந்து பொழுது விடிந்து விட்டதாதக் கருதி, அவசர அவசரமாய்ப் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து காலைக்கடன்களை முடிக்க ஆற்றுக்கரைக்கு விரைந்தார். தேவேந்திரன் தனது சக்தியால் இரவுப்பொழுதை நீட்டிவிட்டு கூரையிலிருந்து இறங்கி அகலிகையோடு கூடிமகிழ்ந்தான். கெளதமர் காலைக்கடன்களை முடித்துக்கொண்டு தமது இல்லத்திற்குத் திருபும்போது, தமது இல்லத்தில் மூன்று சிறுவர்கள் ஓடி ஆடி விளையாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு திடுக்கிட்டார். கெளதம்ரைக் கண்டதும் ஒரு சிறுவன் ஒடி ஒளிந்தான். இன்னொருவன் வீட்டின் தூணில் (மரம்) ஏறினான். மூன்றாமவன் வீட்டின் வாசற்படியிலேயே நின்றான். ஒடி ஒளிந்தவன் கள்ளன் எனவும், மரத்தூணில் ஏறியவன் மறவன் எனவும், வீட்டின் வாசற்படியில் அசையாமல் நின்றவன் அகம்படியன் (அகம் - வீடு, வீட்டுப்படி) எனவும் பெயர் பெற்றனர். இவர் மூவரும் தேவேந்திரனுக்குப் பிறந்தவர் என்பதால் தேவர் என்ற குலப்பட்டத்திற்கு உரியவராயினர் என்பர். (குறிப்பு: ஜெயலலிதாவை முதலமைச்சராகக் கொண்ட அ.தி.மு.க. ஆட்சியில் கள்ளர், மறவர். அகம்படியர் மூவரையும் தேவர் என்று ஒரே வகுப்பாக அழைக்க வேண்டுமென ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டது. ஆனால், தஞ்சைக் கள்ளர் தம்மைத் தேவர் என அழைக்கப்படுவதை விரும்பவில்லை.) சாணார் வகுப்பார் சமீப காலமாய் நாடார் என்ற குலப்பட்டத்தை மேற்கொண்டு வருகின்றனர். இவர் ஊர்ப்புறங்களில் சாணான், சாணாவி, நாடாவி, (தொடாதவர்) என்றே வழங்கி வருபவர். கடந்த ஒரு நூறு ஆண்டு காலத்தில் இவருள் ஒரு சாரார் தொழில் துறையிலும், இன்னொரு சாரார் கிறித்துவமறையில் சேர்ந்து கல்வி கற்று, அரசுபணிகளில் சேர்ந்து முன்னேறியதாலும், குலஉயர்வுக்காக நாடாவி என்பதை நாடார் என, மாற்றி உபயோகிக்கலாயினர். நாடார் என்றாலும் நாட்டிற்கு வெளியே காட்டுப் பகுதியில் வாழ்பவர் என்றே பொருள்படும். தமிழ் சங்க இலக்கியங்களிலோ, நிகண்டுகளிலோ சாணார் என்பதோ நாடார் என்பதோ இடம் பெறவில்லை.

டாக்டர் R. கால்டுவெல் இம்மரபினர் பற்றி எழுதிய சாணார் வரலாற்றில் கூறியுள்ளதை இராபர்ட் L. ஹார்டு கிரேவ் ஜூனியர் தமது “தென் இந்திய நாடார்” என்ற நூலில் எடுத்தாண்டிருப்பதைப் பார்ப்போம்: “நாடார் ஈழத்திலிருந்து (இலங்கை) முதன்முதில் வந்தவர், யாழ்பாணப்பகுதியிலிருந்து பனங்கன்றுகளுடன் இராமநாதபுரம் வழியாக நெல்லை மாவட்டத்தில் குடியேறினர். பாண்டியன் இவர்களுக்குப் பனைமரம் வளர்ப்பதற்குத் தகுதியான திருச்செந்தூருக்குத் தெற்கேயுள்ள தருசாய்க் கிடந்த மானாடு என்ற சேரிப்பகுதியைக் கொடுத்து உதவி, அங்கு குடி அமர்த்தினான். இன்னொரு பிரிவினர் ஈழத்தின் இதரப் பகுதிகளிலிருந்து கடல் மார்க்கமாய் தென் திருவாங்கூரில் குடியேறிப் பின்னர் வடதிருவாங்கூர், நெல்லை மாவட்டம் மேற்குப் பகுதிகளுக்குப் பரவினர். இவரை ஈழவர் என்றும் தீயர் என்றும் அழைத்தனர். ஈழவர் எனில் ஈழத்திலிருந்து வந்தவர், தீயர் எனில் தீவிலிருந்து வந்தவர் எனப் பொருள்படும். தென் திருவாங்கூரில் குடியேறியவருள் சிலர் நெல்லை மாவட்டத்தின் பிறபகுதிகளில் பனங்காடுகள் அதிகம் இருந்ததால் பனைமரம் ஏற அங்கு வரவழைக்கப்பட்டனர். இவர் மக்கள் தொகை பெருக இராமநாதபுரம் மற்றும் விடக்கேயுள்ள இடங்களுக்குப் பரவினர். ஆக இவர் பூர்வீகம் ஈழம் ஆகும். தமிழகத்தில் முதன் முதலில் குடியேறிய இடம் அனேகமாக மானாடு என்ற தேரிக்காடு ஆகும். இங்கு இவரது பூர்வீகக் குலதெய்வம் இன்றும் வணங்கப்பட்டு வருகிறது.

Robert L. Hardgrave Jr. says: Á Number of places are mentioned as the home of the Nadars. Chola Country - Madurai and South Travancore. Caldwell tried to establish as emigrants from the North coast of Ceylon. Ezhavas Thiyar - Climbers of cocounts are a divisions of Shanars. They are descendants of Shanans. Caldwell said that one group came from Jaffna, bringing with them Jaffna Palmyra seedlings regarded as the best in the east. The pandya rulers gave the title over the sandy waste waste lands of Manadu in the south eastern portion of the district (Tinnevelly) the region möst suitable for the cultivation of palmyras. The other group of emigrànts esteemed a lower division of the Caste came by sea from ceylon to the south of Travancore whence according to Caldwell they gradually spread into Tinneyelly on invitation from the Nadans to serve as climbers in the immense palmyra forests

Manadu the desolate land of the Teris seems more probably as their place of origin as well as the region of their greatest concentration. Here among the palmyars with which the Community has been traditionally associated with are the family temple sites of the ancestral village of the Nadars. Even as the Nadars have left their home – land in migration into southern Travancore into northern Trinnevelly and rammad however tenuous their links with the land of their origin may have become the family -deity has bound them ultimately to the ancestral land of south - eastern Tinnevelly [Robert L. Hardgrave Jr. - Nadras of South India, Page191.)

இராபர்ட் L. ஹார்டுகிரேவ் மேலும் கூறுவதாவது: நாடன் வகுப்பைச் சேர்ந்த ஒரு சிறுபான்மையினர் தாம்பிரபரணி ஆற்றுக்குத் தெற்கே பெரிய நிலப்பரப்புகளுக்குச் சொந்தக்காரராயிருந்தனர். இந்த நிலப்பிரபுக்கள் பாளையப்பட்டுகளின் கீழ் இருந்த் சிறுநிலக்கிழார் போன்றோ அல்லது திருச்செந்தூர்ப்குதியில் நாயக்கமன்னர் நேரடிப் பார்வையில் இருந்த நிலக்கிழார் போன்றோ, நாயக்கமன்னர் அல்லது அனேகமாய் அவருக்கு முன்னே இருந்த பாண்டியரிடமிருந்தோ வரிவசூல் செய்யும் அதிகாரம் பெற்றிருந்தனர். ஒரு பழங்குறிப்பு பாண்டியர் தேரிக்காட்டில் உள்ள நாடன்களில் ஏழுநபர்களை வரிவசூல் செய்ய நியமித்ததாகக் கூறும். இன்னொரு குறிப்பு கி.பி. 1609 - ல் பதினொரு நாடன்கள் வரிவசூல் செய்ய நியமிக்கப்பட்டதாகக் கூறும். அதிலிருந்து இவர்கள் வழிவந்தோர், அந்நிலப்பகுதியில் இருந்த குடிகளிடம் வழி வழியாய் வரிவசூல் செய்து வந்ததால், அப்பகுதிவாழ் குடிகள் மீது இவர்கள் குற்ற இயல் இல்லாத சமூக வாழ்க்கை சம்பந்தமான அதிகாரம் செலுத்தி வந்தனர்.

Robert L. Hardgravejr. says: "A small portion of the community of the Nadans possesed vast tracts of land in regions south of Tambaraparni river. Invested as the tax gatherers by the Nayaks and probably by the Pandyas before them, these Nadans or lords of the lands held their position either directly under the Nayaks as in the region of Trichendur or as petty lords under the Poligars. One account speaks of the appointment by the Pandyas of seven collectors from the Nadan Community in the teri region. Another records the appointment in 1609 of Eleven Nadans to collect taxes from the people. As hereditary tax collectors the Nadans held civil authority over the lands in their control. (Robert L. Hardgraver Jr. Nadars of South India. Page.29) "

ஏற்கனவே கூறியது போன்று, இவர் ஆரம்பகாலத்தில் பனைஏறி, மரமேறி என்றே ஊர்ப்புறங்களில் வழங்கினர். தமிழ் வேந்தர் சங்க காலத்தில் நீர் நாடன், புனல் நாடன், காவிரி நாடன், கானக நாடன் எனவும், இடைக் காலத்தில் குறுநிலத் தலைவர்கள் நாடாள்வான் என வழங்கியதை மனதிற்கொண்டு, தங்களது சாதிப் பெயராகிய சாணார் (சாண் + நார் = சாணார், சாண்நார் உதவியால் மரமேறுதல்) என்பதை இம்மரபினருள் உயிர் வகுப்பு எனக் கூறிக்கொண்டு வசதிபடைத்த ஒரு சாரார் முதன் முதலாக நாடன் என்ற பட்டம் தரிக்க முற்பட்டனர். அவரைப் பின்பற்றிக் கிறித்துவ மறையில் சேர்ந்தவரும் வணிகத்தில் முன்னேறியவரும் நாடன், நாடான் என்ற பட்டத்தைத் தரிக்கலாயினர்.

1921 - ஆம் ஆண்டு மக்கள் குடிக்கணக்கு எடுப்பின்போது, தமது குலப்பெயரை சாணார் என்பதற்குப் பதிலாக, நாடார் என்று பதியும்படி அரசுக்கு விண்ணப்பித்தனர். ஆட்சியாளர் மக்கள் விரும்பும் சாதிப் பெயரைப் பதியலாம் என ஆணை பிறப்பித்ததாகத் தெரிகிறது. ஆக 1921 – லிருந்து தான் நாடான் என்பது சாதிப்பெயராக வழக்கில் வந்தது எனலாம்.

W. பிரான்சிஸ் இன்றைய வழக்கில் உள்ள சாதிப் பெயர்களும், குலப்பட்டங்களும் சமீப காலத்திலே தோன்றின எனவும், அவற்றிலிருந்து அவைகளைத் தரித்திருக்கும் மக்கள் மரபு எது? என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள முடியாதென்றும் கூறுவர். (W. Francis census of India. 1901 Vol. XV. Part I Report. Page 78) எட்கர் தர்ஸ்டன் W. பிரான்சிஸ் கருத்தை இன்னும் சற்று விரிவாக விளக்குவாராவர். பிராமணர் ஏற்கனவே பிள்ளை, முதலி என்ற பட்டங்களைத் தரித்திருந்தனர். ஆனால் இவற்றை இன்று சூத்திரர் தரித்து வருகின்றனர். நாயக் மன்னர் தந்தை என்னும் பொருள்பட அய்யன் என்ற பட்டம் தரித்திருந்தனர். ஆனால் அதை இப்போது சிவப்பிராமணர் குலப்பட்டமாகப் பூண்டு வருகின்றனர்.

Edgar Thurston Says: 'Caste titles and names are however of recent origin and little can be inferred from them whatever their mëaning may be shown to be Brahmins for example appear to have borne the title of Pillai, Mudali which are now used by the Sudras and the Nayak Kings on the other hand called themselves as Ayyan (Father) which is now extensively the title of Saivite Brahmins. To this day the cultivating Vellalas, weaving Kaikolas and semi - civilized wild tribes of the Jatapur use equally the title of Mudali'. [Edgar Thurston castes and Tribes of South India, Vol. VIII Page 179.]

தமிழகத்திலுள்ள எல்லா வகுப்பினருடைய குலப்பட்டங்களைப் பற்றி ஆராயின் விரிவடையும் என்பதால் தேவேந்திரகுலத்தார் குலப்பட்டங்களை மட்டும் ஈண்டு விரிவாய் ஆராய்வோம். மள்ளர் - பள்ளர் மருதநில மக்கள் என்பதால் தாங்கள் வேந்தன் குலம் என்னும் பொருள்பட இந்திரகுலம், புரந்தரன் குலம், தேவேந்திரகுலம் என உரிமை பாராட்டிவருவதாக ஏற்கனவே கண்டோம். நெல்லை செங்கோட்டைப் பகுதிவாழ் இம்மரபின் பாண்டியன் என்ற குலப்பட்டம் பூண்டு வருகின்றனர். இது தவிரப் பாண்டிய நாட்டின் இதரப்பகுதியில் உள்ள பெரும்பாலான இம்மரபினர் குடும்பன் என்ற குலப்பட்டமும், ஒரு சிறுபான்மையினர் காலாடி என்ற பட்டமும், பூண்டு வருகின்றனர். பண்டையச் சேரநாடாகிய கொங்கு நாட்டின் ஒரு பகுதியில் இம்மரபினர் குடும்பன் என்ற பட்டத்தைக் கொண்டுள்ளனர். கொங்கு நாட்டின் மற்றப் பகுதிகளில் பண்ணாடி, மண்ணாடி, பலகன் என்ற பட்டங்களைத் தரித்துவருகின்றனர். சோழ நாட்டில் திருச்சிராப்பள்ளி மாவட்டத்தின் சில பகுதிகளிலும், புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின் சில பகுதிகளிலும் காலாடி என்ற பட்டம் தரித்து வரக் காணலாம். புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் குடும்பன் என்ற பட்டம்தரித்து வருப்வதும் உண்டு சோழ நாட்டின் மற்றப் பகுதிகளில் உள்ளவர் மூப்பன் பணிக்கண், வாய்க்காரன் என்ற குலப்பட்டங்களையுடையவராய் உள்ளனர். இக்குலப்பட்டங்கள் உணர்த்தும் பொருள் பற்றியும், அவை எவ்வாறு வழக்கில் வந்தன என்பது பற்றியும் பார்ப்போம்.

(தொடரும்)